اسیر گذشته‌ی خود نباش
شاهین تقی زاده
بعضی از انسانها همیشه اسیر گذشته‌شان هستند. آن زندگی که کانون تمرکزش در گذشته باشد، غیر قابل تحمل است. پشیمانی و افسوس خوردن برای گذشته، عذاب وجدان دائمی از خطاهای گذشته، رنج بردن از اشتباهاتی که در گذشته مرتکب شده‌ایم یا شکست‌هایی که داشته‌ایم و در اثر آنها مسیر زندگی‌مان تغییر کرده است، خاطرۀ خوشی‌ها یا رنج‌های گذشته، یادآوری خطاها و بدی‌هایی که دیگران در حق ما کرده‌اند و تهمت‌هایی که زده‌اند، و صدها خاطره دیگر از این دست، گاه چنان بر دوش ما سنگینی می‌کنند که زمان حال را برایمان تلخ و آینده را تار می‌سازند.
قدرت قیام مسیح می‌تواند ما را در این زمینه تغییر دهد. مسیح دقیقاً برای همین آمد؛ او آمد تا ما را از گذشته‌مان آزاد سازد. پولس رسول در کولسیان ۲:۱۴ در همین مورد می‌فرماید: «او سند محکومیت ما را همراه با تمام مقرراتی که علیه ما بود، لغو کرد و آن را به صلیب خود میخکوب نموده، از بین برد.» توجه بفرمایید که در این آیه، پولس با به‌کار بردنِ سه کلمه نشان می‌دهد که مسیح چه کاری انجام داده تا ما را از گذشته‌مان آزاد سازد. می‌فرماید که او سند محکومیت ما را “لغو کرد”، آن را به صلیب خود “میخکوب نمود”، و آن را “از بین برد.” زمان فعلِ “از بین بردن” در یونانی، حالتی دائمی را بازگو می‌کند. مسیح یکبار برای همیشه “نامۀ اعمال” ما را که‌علیه ما بود، “از بین برد.” اگر او چنین کرد، آیا درست است که ما باردیگر این “نامۀ اعمال” را به‌یاد بیاوریم و از آن رنج ببریم؟
هر گاه که مسیح چنین تغییری در ما ایجاد کند، به‌واقع آزاد خواهیم بود، چون می‌دانیم که “بخشیده شده‌ایم.” آزاد خواهیم بود از گذشته برای زندگی در حال؛ آزاد خواهیم بود از متهم ساختنِ خویش یا تلاش برای تبرئۀ خود؛ آزاد خواهیم بود از واهمۀ انتقاد و نظر دیگران؛ آزاد خواهیم بود برای رویارویی با آینده!
برادر شما در کلام گفته شده
