برگزیدگان

دوش طوفان شده بود
و حکایت می کرد بر اهالی جهان و همه آدمیان
و خداوند نظر کرده و گفت
این همان است که بدان امر نمودم امروز هان می آید، طوفان است.
نوحی از خطه ایمان پر ز زنگار زمین
خسته از دولتی آدمیان،
بسته از دیده کوران یقین
و نظر کرده بدان اطمینان بر خداوند همه عالمی و عالمیان.
میوه زحمت و تکرار زمان در حصار ظلمت
نقشی از صورت ابهام گرفت.
همه در پاکوبی همه در صنعت و جوش
همه لبیک شرارت گفته
همه زانو زده در بتکده ها
همه در لغزش و آوارگی از قحطی نور
پیک بیدادگر ایمان را زیر رگبار تمسخر کشتند
سنگینان دل سنگ، سنگ بر پیکره راوی آن نور زدند
راه بستند، خندیدند، رقصیدند زیر رگبار تمسخر کشتند.
زیر رگبار تمسخر کشتند پیک بیدادگر ایمان را
و همه ذلت و خاموشی شان همه در سینه آن تاریکی
بر تن مرد جنابت می کوفت.
اما او دست بردار نبود
طوفان در راه است ننشینید خموش
کوردلان ای همه نامردان
ننشینید خموش طوفان در راه است.
طوفان! چه خیالیست محال؟
کی کجا دید نشان از ابری یا بادی!
این برهوت و طوفان چه مزاحی شیرین
آه ای آدمیان، وین مزاح شیرین تلخ ترین امر خداوند خدایست امروز.
می بایست باری از حادثه بست
باری از شیون و مرگ باری از باور انسانی من
سوی این خانه امن کین همه شادی و دست افشانی
انتهایی به تمام حسرت به همه ناز و تنعم دارد.
تا مجالی است همه توبه کنید
کی همه مست شرابید امروز
مست غرور و بازی
کور و تاریک از این هنگامه
دل از این ورطه کنید.
تا مجالی است همه توبه کنید
دل از این وادی سرد دل از این مستیها
کان همه دیده هیهات عزادار شماست.
وای از اهل جهان وای از همهمه بی سودش
دوش طوفان شده بود لیک آنهمه جانبازی کفار زمین
در دل تیره امواج به خاموشی شنها بنشست.
و چه امواج ستیزی بودند
گوش جان بسته بفرمان خداوند خدا
یورشی سخت به یغما و تباهی بردند
و چه اطفال صغیری پر از بذر ذلالت گشتند.
خانه های بی سر، قله های مغرور
همه تن داده به امواج عذاب
وندران خاموشی، پر ز تکرار تباهی خودند.
و نظر کردم من نظری تلخ
به تاریخ زمین و انسان
او همان است همان انسان است
پادشاه بی سر، شهرت و آوازه
مدفون شده در قلب زمین
آب خاموش و بی نور پر از آتش امواج عذاب
غرق تاریکی وجدان وای بر امروزش
وای و هیهات از این ثانیه ها
و به یاد آوردند که همی نوح بدانها می گفت
برحذر داری آن پستیها پوچیها
بر بتستان پژوهیده مجهول همه آدمیان
بر زناخانه شادی وش مغمومی تلخ
و همه زجه تاریکی آن زندانی
و جهانی به اسارت رفته
غل و زنجیر تعلق بر دل
سخت مسدود شده راه بشارت بر آن
همه سرگشته و مست
همه در مهمانی عیش و نوشی که
نگارنده تاریخ بدانها «هی» زد
چون نظر کرد خداوند خدا
در همه انسانها مرد فهیمی عدلی
در همه صورت خوش نقش ترین مخلوقات
صورت سبز ندید
چون زمستان شده بود
شعبده باز زمان
همه در خواب زمستانی فرو خفته بدید
سر بازی پنهان خواب یا بیداری؟
خواب شیرین شده بود
بهمنی طوفان نام سخت از جای بجست
و بفرمان عظیم عالم بهمنی سخت بر آنها آمد
بهمنی کر نفسش چهره هیبت لرزید
باد شد باران شد طوفان شد
طغیان شد، آسمان طغیان کرد
و از آن عرش برین آب بسیار دوید
و تو انگار خداوند به چهری از خشم
آسمان می درد از تیغه تیز
و همه عالم از این آب عذاب
سخت سیراب شدند.
خانه در دامن طوفان گم شد
اهل خانه گم شد
و همه شهرت و آوازه بدان مدفون گشت.
و همه ثروت و نادانی و جهل
پشت دیوار تقدس لرزید
گرمی آن نفس پر ز بهار
روی کشتی پر زد
زورق تنهایی که بدان ایمان بود
وندران مسکن عهد
همه تسلیم صداقت بودند
چشم من از حیرت
با تنی چند از آن اندک بیش
پشت دیوار تمسخر
پشت این سردستان
ماند و بسیار گریست.

ایران – یزد ۱۳۷۶