برگزیدگان

پیروزی بر بنی عمون    

 ۱ و بعد از آن واقع شد که پادشاه بنی عَمّون، مُرد و پسرش، حانون، در جایش سلطنت نمود.  ۲ و داود گفت: «به حانون بن ناحاش احسان نمایم چنانکه پدرش به من احسان کرد.» پس داود فرستاد تا او را به واسطة خادمانش دربارة پدرش تعزیت گوید، و خادمان داود به زمین بنی عَمّون آمدند.  ۳ و سروران بنی عَمّون به آقای خود حانون گفتند: «آیا گمان می‌بری که برای تکریم پدر توست که داود، رسولان به جهت تعزیت تو فرستاده است، آیا داود خادمان خود را نزد تو نفرستاده است تا شهر را تفحّص و تجسّس نموده، آن را منهدم سازد؟»  ۴ پس حانون، خادمان داود را گرفت و نصف ریش ایشان را تراشید و لباسهای ایشان را از میان تا جای نشستن بدرید و ایشان را رها کرد.  ۵ و چون داود را خبر دادند، به استقبال ایشان فرستاد زیرا که ایشان بسیار خجل بودند، و پادشاه گفت: «در اریحا بمانید تا ریشهای شما درآید و بعد از آن برگردید.»   ۶ و چون بنی عَمّون دیدند که نزد داود مکروه شدند، بنی عَمّون فرستاده، بیست هزار پیاده از اَرامیان بیت رَحُوب و اَرامیان صُوبَه و پادشاه مَعْکه را با هزار نفر و دوازده هزار نفر از مردان طوب اجیر کردند.  ۷ و چون داود شنید، یوآب و تمامی لشکر شجاعان را فرستاد.  ۸ و بنی عَمّون بیرون آمده، نزد دهنة دروازه برای جنگ صف آرایی نمودند؛ و اَرامیان صُوبَه و رَحُوب و مردان طوب و مَعْکه در صحرا علیحده بودند.   ۹ و چون یوآب دید که روی صفوف جنگ، هم از پیش و هم از عقبش بود، از تمام برگزیدگان اسرائیل گروهی را انتخاب کرده، در مقابل اَرامیان صف آرایی نمود.  ۱۰ و بقیة قوم را به دست برادرش ابیشای سپرد تا ایشان را به مقابل بنی عَمّون صف آرایی کند.  ۱۱ و گفت: «اگر اَرامیان بر من غالب آیند، به مدد من بیا، و اگر بنی عَمُّون بر تو غالب آیند، به جهت امداد تو خواهم آمد.  ۱۲ دلیر باش و به جهت قوم خویش و به جهت شهرهای خدای خود مردانه بکوشیم، و خداوند آنچه را که در نظرش پسند آید بکند.»  ۱۳ پس یوآب و قومی که همراهش بودند، نزدیک شدند تا با اَرامیان جنگ کنند و ایشان از حضور وی فرار کردند.  ۱۴ و چون بنی عَمّون دیدند که اَرامیان فرار کردند، ایشان نیز از حضور ابیشای گریخته، داخل شهر شدند و یوآب از مقابلة بنی عَمّون برگشته، به اورشلیم آمد.   ۱۵ و چون اَرامیان دیدند که از حضور اسرائیل شکست یافته‌اند، با هم جمع شدند.  ۱۶ و هَدَدعَزَر فرستاده، اَرامیان را که به آن طرف نهر بودند، آورد و ایشان به حیلام آمدند، و شوبَک، سردار لشکر هَدَدعَزَر، پیشوای ایشان بود.  ۱۷ و چون به داود خبر رسید، جمیع اسرائیل را جمع کرده، از اُرْدُن عبور کرد و به حیلام آمد، و اَرامیان به مقابل داود صف آرایی نموده، با او جنگ کردند.  ۱۸ و اَرامیان از حضور اسرائیل فرار کردند، و داود از اَرامیان، مردانِ هفتصد ارابه و چهل هزار سوار را کشت و شُوبَک سردار لشکرش را زد که در آنجا مرد.  ۱۹ و چون جمیع پادشاهانی که بنده هَدَدعَزَر بودند، دیدند که از حضور اسرائیل شکست خوردند، با اسرائیل صلح نموده، بنده ایشان شدند. و اَرامیان پس از آن از امداد بنی عَمّون ترسیدند.

شگرد ابشالوم    

 ۱ و بعد از آن، واقع شد که اَبْشالوم ارابه‌ای و اسبان و پنجاه مرد که پیش او بدوند، مهیا نمود.  ۲ و اَبْشالوم صبح زود برخاسته، به کناره راه دروازه می‌ایستاد، و هر کسی که دعوایی می‌داشت و نزد پادشاه به محاکمه می‌آمد، اَبْشالوم او را خوانده، می‌گفت: «تو از کدام شهر هستی؟» و او می‌گفت: «بنده‌ات از فلان سبط از اسباط اسرائیل هستم.»  ۳ و اَبْشالوم او را می‌گفت: «ببین، کارهای تو نیکو و راست است لیکن از جانب پادشاه کسی نیست که تو را بشنود.»  ۴ و اَبْشالوم می‌گفت: «کاش که در زمین داور می‌شدم و هر کس که دعوایی یا مرافعه‌ای می‌داشت، نزد من می‌آمد و برای او انصاف می‌نمودم.»  ۵ و هنگامی که کسی نزدیک آمده، او را تعظیم می‌نمود، دست خود را دراز کرده، او را می‌گرفت و می‌بوسید.  ۶ و اَبْشالوم با همة اسرائیل که نزد پادشاه برای داوری می‌آمدند، بدین منوال عمل می‌نمود. پس اَبْشالوم دل مردان اسرائیل را فریفت.   ۷ و بعد از انقضای چهار سال، اَبْشالوم به پادشاه گفت: «مستدعی اینکه بروم تا نذری را که برای خداوند در حَبْرُون کرده‌ام، وفا نمایم،  ۸ زیرا که بنده‌ات وقتی که در جشور اَرام ساکن بودم، نذر کرده، گفتم که اگر خداوند مرا به اورشلیم باز آورد، خداوند را عبادت خواهم نمود.»  ۹ پادشاه وی را گفت: «به سلامتی برو.» پس او برخاسته، به حَبْرُون رفت.  ۱۰ و اَبْشالوم، جاسوسان به تمامی اسباط اسرائیل فرستاده، گفت: «به مجرد شنیدن آواز کرِنّا بگویید که اَبْشالوم در حَبْرُون پادشاه شده است.»  ۱۱ و دویست نفر که دعوت شده بودند، همراه اَبْشالوم از اورشلیم رفتند، و اینان به صافدلی رفته، چیزی ندانستند.  ۱۲ و اَبْشالومْ اَخِیتُوفَلِ جیلونی را که مُشیر داود بود، از شهرش، جیلوه، وقتی که قربانی‌ها می‌گذرانید، طلبید و فتنه سخت شد. و قوم با اَبْشالوم روز به روز زیاده می‌شدند.

  فرار داود    

 ۱۳ و کسی نزد داود آمده، او را خبر داده، گفت که «دلهای مردان اسرائیل در عقب اَبْشالوم گرویده است.»  ۱۴ و داود به تمامی خادمانی که با او در اورشلیم بودند، گفت: «برخاسته، فرار کنیم والاّ ما را از اَبْشالوم نجات نخواهد بود. پس به تعجیل روانه شویم مبادا او ناگهان به ما برسد و بدی بر ما عارض شود و شهر را به دم شمشیر بزند.»  ۱۵ و خادمان پادشاه، به پادشاه عرض کردند: «اینک بندگانت حاضرند برای هر چه آقای ما پادشاه اختیار کند.»  ۱۶ پس پادشاه و تمامی اهل خانه‌اش با وی بیرون رفتند، و پادشاه ده زن را که مُتعة او بودند، برای نگاه داشتن خانه واگذاشت.  ۱۷ و پادشاه و تمامی قوم با وی بیرون رفته، در بیت مَرْحَق توقف نمودند.  ۱۸ و تمامی خادمانش پیش او گذشتند و جمیع کریتیان و جمیع فلیتیان و جمیع جَتّیان، یعنی ششصد نفر که از جَتّ در عقب او آمده بودند، پیش روی پادشاه گذشتند.  ۱۹ و پادشاه به اِتّای جَتّی گفت: «تو نیز همراه ما چرا می‌آیی؟ برگرد و همراه پادشاه بمان زیرا که تو غریب هستی و از مکان خود نیز جلای وطن کرده‌ای.  ۲۰ دیروز آمدی. پس آیا امروز تو را همراه ما آواره گردانم و حال آنکه من می‌روم به جایی که می‌روم. پس برگرد و برادران خود را برگردان و رحمت و راستی همراه تو باد.»  ۲۱ و اِتّای در جواب پادشاه عرض کرد: «به حیات خداوند و به حیات آقایم پادشاه، قسم که هر جایی که آقایم پادشاه خواه در موت و خواه در زندگی، باشد، بندة تو در آنجا خواهد بود.»  ۲۲ و داود به اِتّای گفت: «بیا و پیش برو.» پس اِتّای جَتّی با همه مردمانش و جمیع اطفالی که با او بودند، پیش رفتند.  ۲۳ و تمامی اهل زمین به آواز بلند گریه کردند، و جمیع قوم عبور کردند. و پادشاه از نهر قِدْرُون عبور کرد و تمامی قوم به راه بیابان گذشتند.   ۲۴ و اینک صادوق نیز و جمیع لاویان با وی تابوت عهد خدا را برداشتند، و تابوت خدا را نهادند و تا تمامی قوم از شهر بیرون آمدند، ابیاتار قربانی می‌گذرانید.  ۲۵ و پادشاه به صادوق گفت: «تابوت خدا را به شهر برگردان. پس اگر در نظر خداوند التفات یابم مرا باز خواهد آورد، و آن را و مسکن خود را به من نشان خواهد داد.  ۲۶ و اگر چنین گوید که از تو راضی نیستم، اینک حاضرم هر چه در نظرش پسند آید، به من عمل نماید.»  ۲۷ و پادشاه به صادوق کاهن گفت: «آیا تو رایی نیستی؟ پس به شهر به سلامتی برگرد و هر دو پسر شما، یعنی اَخیمَعَص، پسر تو، و یوناتان، پسر ابیاتار، همراه شما باشند.  ۲۸ بدانید که من در کناره‌های بیابان درنگ خواهم نمود تا پیغامی از شما رسیده، مرا مخبر سازد.»  ۲۹ پس صادوق و ابیاتار تابوت خدا را به اورشلیم برگردانیده، در آنجا ماندند.   ۳۰ و اما داود به فراز کوه زیتون برآمد و چون می‌رفت، گریه می‌کرد و با سر پوشیده و پای برهنه می‌رفت و تمامی قومی که همراهش بودند، هر یک سر خود را پوشانیدند و گریه کنان می‌رفتند.  ۳۱ و داود را خبر داده، گفتند: «که اَخیتُوفَل، یکی از فتنه انگیزان، با اَبْشالوم شده است.» و داود گفت: «ای خداوند، مشورت اَخیتُوفَل را حماقت گردان.»   ۳۲ و چون داود به فراز کوه، جایی که خدا را سجده می‌کنند رسید، اینک حُوشای اَرْکی با جامه دریده و خاک بر سر ریخته او را استقبال کرد.  ۳۳ و داود وی را گفت: «اگر همراه من بیایی برای من بار خواهی شد.  ۳۴ اما اگر به شهر برگردی و به اَبْشالوم بگویی: ای پادشاه، من بندة تو خواهم بود، چنانکه پیشتر بندة پدر تو بودم، الآن بندة تو خواهم بود. آنگاه مشورت اَخیتُوفَل را برای من باطل خواهی گردانید.  ۳۵ و آیا صادوق و ابیاتار کهَنَه در آنجا همراه تو نیستند؟ پس هر چیزی را که از خانة پادشاه بشنوی، آن را به صادوق و ابیاتار کهنه اعلام نما.  ۳۶ و اینک دو پسر ایشان اَخیمَعَص، پسر صادوق، و یوناتان، پسر ابیاتار، در آنجا با ایشانند و هر خبری را که می‌شنوید، به دست ایشان، نزد من خواهید فرستاد.»  ۳۷ پس حُوشای، دوست داود، به شهر رفت و اَبْشالوم وارد اورشلیم شد.

داود و صیبا

۱ و چون داود از سر کوه اندکی گذشته بود، اینک صیبا، خادم مَفِیبوشَت، با یک جفت الاغ آراسته که دویست قرص نان و صد قرص کشمش و صد قرص انجیر و یک مشک شراب بر آنها بود، به استقبال وی آمد. ۲ وپادشاه به صیبا گفت: «از این چیزها چه مقصود داری؟» صیبا گفت: «الاغها به جهت سوار شدن اهل خانة پادشاه، و نان و انجیر برای خوراک خادمان، و شراب به جهت نوشیدن خسته شدگان در بیابان است.» ۳ پادشاه گفت: «اما پسر آقایت کجا است؟» صیبا به پادشاه عرض کرد: «اینک در اورشلیم مانده است، زیرا فکر می‌کند که امروز خاندان اسرائیل سلطنت پدر مرا به من رد خواهند کرد.» ۴ پادشاه به صیبا گفت: «اینک کل مایملک مفیبوشت از مال توست.» پس صیبا گفت: «اظهار بندگی می‌نمایم ای آقایم پادشاه. تمنّا اینکه در نظر تو التفات یابم.»

دشنام شمعی

۵ و چون داود پادشاه به بَحُوریم رسید، اینک شخصی از قبیلة خاندان شاؤل مسمی به شِمْعی بن جیرا از آنجا بیرون آمد و چون می‌آمد، دشنام می‌داد. ۶ و به داود و به جمیع خادمان داود پادشاه سنگها می‌انداخت، و تمامی قوم و جمیع شجاعان به طرف راست و چپ او بودند. ۷ و شَمْعی دشنام داده، چنین می‌گفت: «دور شو، دور شو، ای مرد خون ریز و ای مرد بلّیعال! ۸ خداوند تمامی خون خاندان شاؤل را که در جایش سلطنت نمودی بر تو رد کرده، و خداوند سلطنت را به دست پسر تو اَبْشالوم، تسلیم نموده است؛ و اینک چونکه مردی خون ریز هستی، به شرارت خود گرفتار شده‌ای.» ۹ و ابیشای ابن صَرُویه به پادشاه گفت که «چرا این سگ مرده، آقایم پادشاه را دشنام دهد؟ مستدعی آنکه بروم و سرش را از تن جدا کنم.» ۱۰ پادشاه گفت: «ای پسران صَرُویه مرا با شما چه کار است؟ بگذارید که دشنام دهد، زیرا خداوند او را گفته است که داود را دشنام بده. پس کیست که بگوید چرا این کار را می‌کنی؟» ۱۱ و داود به ابیشای و به تمامی خادمان خود گفت: «اینک پسر من که از صلب من بیرون آمد، قصد جان من دارد؛ پس حال چند مرتبه زیاده این بنیامینی، پس او را بگذارید که دشنام دهد زیرا خداوند او را امر فرموده است. ۱۲ شاید خداوند بر مصیبت من نگاه کند و خداوند به عوض دشنامی که او امروز به من می‌دهد، به من جزای نیکو دهد.» ۱۳ پس داود و مردانش راه خود را پیش گرفتند. و اما شَمْعی در برابر ایشان به جانب کوه می‌رفت و چون می‌رفت، دشنام داده، سنگها به سوی او می‌انداخت و خاک به هوا می‌پاشید. ۱۴ و پادشاه با تمامی قومی که همراهش بودند، خسته شده، آمدند و در آنجا استراحت کردند. ۱۵ و اما اَبْشالوم و تمامی گروه مردان اسرائیل به اورشلیم آمدند، و اَخیتُوفَل همراهش بود. ۱۶ و چون حوشای اَرْکی، دوست داود، نزد اَبْشالوم رسید، حوشای به اَبْشالوم گفت: «پادشاه زنده بماند! پادشاه زنده بماند!» ۱۷ و اَبْشالوم به حوشای گفت: «آیا مهربانی تو با دوست خود این است؟ چرا با دوست خود نرفتی؟» ۱۸ و حوشای به اَبْشالوم گفت: «نی، بلکه هر کس را که خداوند و این قوم و جمیع مردان اسرائیل برگزیده باشند، بندة او خواهم بود و نزد او خواهم ماند. ۱۹ و ثانیاً که را می‌باید خدمت نمایم؟ آیا نه نزد پسر او؟ پس چنانکه به حضور پدر تو خدمت نموده‌ام، به همان طور در حضور تو خواهم بود.» ۲۰ و اَبْشالوم به اَخیتُوفَل گفت: «شما مشورت کنید که چه بکنیم.» ۲۱ و اَخیتُوفَل به اَبْشالوم گفت که «نزد مُتعه‌های پدر خود که به جهت نگاهبانی خانه گذاشته است، درآی؛ و چون تمامی اسرائیل بشنوند که نزد پدرت مکروه شده‌ای، آنگاه دست تمامی همراهانت قوی خواهد شد.» ۲۲ پس خیمه‌ای بر پشت بام برای اَبْشالوم برپا کردند و اَبْشالوم در نظر تمامی بنی اسرائیل نزد مُتعه‌های پدرش درآمد. ۲۳ و مشورتی که اَخیتُوفَل در آن روزها می‌داد، مثل آن بود که کسی از کلام خدا سؤال کند. و هر مشورتی که اَخیتُوفَل هم به داود و هم به اَبْشالوم می‌داد، چنین می‌بود.

 آیات مشابه ……….

۱۶: ۱ ← دوم سموئیل ۹: ۹-۱۰
۱۶: ۳ ← دوم سموئیل ۱۹: ۲۶-۲۷
۱۶: ۲۲ ← دوم سموئیل ۱۲: ۱۱-۱۲