برگزیدگان

پاسخ ایوب

۱ پس ایوب در جواب گفت: ۲ «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟ ۳ اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد. ۴ او در ذهن حکیم و در قوّت تواناست. کیست که با او مقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟ ۵ آنکه کوهها را منتقل می‌سازد و نمی‌فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون می‌گرداند، ۶ که زمین را از مکانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل می‌شود؛ ۷ که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی‌کند و ستارگان را مختوم می‌سازد؛ ۸ که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریا می‌خرامد؛ ۹ که دُبّ اکبر و جبّار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را؛ ۱۰ که کارهای عظیم بی قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی شمار را. ۱۱ اینک از من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، و عبور می‌کند و او را احساس نمی‌نمایم. ۱۲ اینک او می‌رباید و کیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواند گفت: چه می‌کنی؟ ۱۳ خدا خشم خود را باز نمی‌دارد و مددکاران رَحَب زیر او خم می‌شوند. ۱۴ «پس به طریق اولی، من کیستم که او را جواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با او مباحثه نمایم؟ ۱۵ که اگر عادل می‌بودم، او را جواب نمی‌دادم، بلکه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم. ۱۶ اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی‌کردم که آواز مرا شنیده است. ۱۷ زیرا که مرا به تندبادی خُرد می‌کند و بی سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد. ۱۸ مرا نمی‌گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخیها پر می‌کند. ۱۹ اگر درباره قوّت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ و اگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟ ۲۰ اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد. ۲۱ اگر کامل هستم، خویشتن را نمی‌شناسم، و جان خود را مکروه می‌دارم. ۲۲ این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که او صالح است و شریر را هلاک می‌سازد. ۲۳ اگر تازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی گناهان استهزا می‌کند. ۲۴ جهان به دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟ ۲۵ و روزهایم از پیک تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی را نمی‌بیند. ۲۶ مثل کشتیهای تیزرفتار می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید. ۲۷ اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و تُرُش رویی خود را دور کرده، گشاده رو شوم، ۲۸ از تمامی مشقّتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی گناه نخواهی شمرد، ۲۹ چونکه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجا زحمت بکشم؟ ۳۰ اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اُشنان پاک کنم، ۳۱ آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرا مکروه می‌دارد. ۳۲ زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم. ۳۳ در میان ما حکمی نیست که بـر هـر دو مـا دست بگذارد. ۳۴ کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند. ۳۵ آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی‌ترسیدم، لیکن من در خود چنین نیستم.

 آیات مشابه ……….

۹: ۲ ← ایوب ۴: ۱۷
۹: ۹ ← ایوب ۳۸: ۳۱، عاموس ۵: ۸

۱ «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.  ۲ و به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟  ۳ آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی و عمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟  ۴ آیا تو را چشمان بشر است؟ یا مثل دیدن انسان می‌بینی؟  ۵ آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است  ۶ که معصیت مرا تفحّص می‌کنی و برای گناهانم تجسّس می‌نمایی؟  ۷ اگر چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.   ۸ «دستهایت مرا جمیعاً و تماماً سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟  ۹ به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غبار بر می‌گردانی؟  ۱۰ آیا مرا مثل شیر نریختی و مرا مثل پنیر، منجمد نساختی؟  ۱۱ مرا به پوست و گوشت ملبّس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.  ۱۲ حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف تو روح مرا محافظت نمود.  ۱۳ امّا این چیزها را در دل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکر تو بود.  ۱۴ اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا از معصیتم مبرّا نخواهی ساخت.  ۱۵ اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود را بر نخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم و مصیبت خـود را می‌بینم!  ۱۶ و اگر (سَرم) برافراشته شـود، مثـل شیـر مرا شکار خواهـی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.  ۱۷ گواهان خود را بر من پی در پی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی و افواجْ متعاقب یکدیگر به ضّد منند.  ۱۸ پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی‌دید.  ۱۹ پس می‌بودم، چنانکه نبـودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.  ۲۰ آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مرا ترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده رو شوم،  ۲۱ قبل از آنکه بروم به جایی که از آن بر نخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!  ۲۲ به زمینِ تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمینِ سایه موت و بی ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»

 ۱ «انسان که از زن زاییده می‌شود، قلیل الایام و پر از زحمات است.  ۲ مثل گُل می‌روید و بریده می‌شود، و مثل سایه می‌گریزد و نمی‌ماند.  ۳ و آیا بر چنین شخص چشمان خود را می‌گشایی و مرا با خود به محاکمه می‌آوری؟  ۴ کیست که چیز طاهر را از چیز نجس بیرون آورد؟ هیچکس نیست.  ۵ چونکه روزهایش مقدّر است و شماره ماههایش نزد توست و حدّی از برایش گذاشته‌ای که از آن تجاوز نتواند نمود.  ۶ از او رو بگردان تا آرام گیرد، و مثل مزدور روزهای خود را به انجام رساند.   ۷ «زیرا برای درخت امیدی است که اگر بریده شود باز خواهد رویید، و رمونهایش نابود نخواهد شد،  ۸ اگر چه ریشه‌اش در زمین کهنه شود، و تنه آن در خاک بمیرد.  ۹ لیکن از بوی آب، رمونه می‌کند و مثل نهال نو، شاخه‌ها می‌آورد.  ۱۰ امّا مرد می‌میرد و فاسد می‌شود؛ و آدمی چون جان را سپارد کجا است؟  ۱۱ چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود، و نهرها ضایع و خشک می‌گردد،  ۱۲ همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد، تا نیست شدنِ آسمانها بیدار نخواهند شد و از خواب خود برانگیخته نخواهند گردید.  ۱۳ کاش که مرا در هاویه پنهان کنی؛ و تا غضبت فرو نشیند، مرا مستور سازی؛ و برایم زمانی تعیین نمایی تا مرا به یاد آوری.  ۱۴ اگر مرد بمیرد بار دیگر زنده شود؟ در تمامی روزهای مجاهده خود انتظار خواهم کشید، تا وقت تبدیل من برسد.  ۱۵ تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد، و به صنعت دست خود مشتاق خواهی شد.  ۱۶ امّا الآن قدمهای مرا می‌شماری؛ و آیا بر گناه من پاسبانی نمی‌کنی؟  ۱۷ معصیت من در کیسه مختوم است، و خطای مرا مسدود ساخته‌ای.  ۱۸ به درستی کوهی که می‌افتد فانی می‌شود و صخره از مکانش منتقل می‌گردد.  ۱۹ آب سنگها را می‌ساید، و سیلهایش خاک زمین را می‌برد. همچنین امید انسان را تلف می‌کنی؛  ۲۰ بر او تا به ابد غلبه می‌کنی، پس می‌رود. روی او را تغییر می‌دهی و او را رها می‌کنی.  ۲۱ پسرانش به عزّت می‌رسند و او نمی‌داند. یا به ذلّت می‌افتند و ایشان را به نظر نمی‌آورد.  ۲۲ برای خودش فقط جسد او از درد بی تاب می‌شود، و برای خودش جان او ماتم می‌گیرد.»

گفتار صوفر    

 ۱ پس صوفَرِ نَعَماتی در جواب گفت:  ۲ «از این جهت فکرهایم مرا به جواب دادن تحریک می‌کند، و به این سبب، من تعجیل می‌نمایم.  ۳ سرزنش توبیخ خود را شنیدم، و از فطانتم روح من مرا جواب می‌دهد.  ۴ آیا این را از قدیم ندانسته‌ای، از زمانی که انسان بر زمین قرار داده شد،  ۵ که شادی شریران، اندک زمانی است، و خوشی ریاکاران، لحظه‌ای؟  ۶ اگر چه شوکت او تا به آسمان بلند شود، و سر خود را تا به فلک برافرازد،  ۷ لیکن مثل فضله خود تا به ابد هلاک خواهد شد، و بینندگانش خواهند گفت: کجا است؟  ۸ مثل خواب، می‌پرد و یافت نمی‌شود، و مثل رؤیای شب، او را خواهند گریزانید.  ۹ چشمی که او را دیده است دیگر نخواهد دید، و مکانش باز بر او نخواهد نگریست.  ۱۰ فرزندانش نزد فقیران تذلّل خواهند کرد، و دستهایش دولت او را پس خواهد داد.  ۱۱ استخوانهایش از جوانی پر است، لیکن همراه او در خاک خواهد خوابید.  ۱۲ اگر چه شرارت در دهانش شیرین باشد، و آن را زیر زبانش پنهان کند.  ۱۳ اگر چه او را دریغ دارد و از دست ندهد، و آن را در میان کام خود نگاه دارد.  ۱۴ لیکن خوراک او در احشایش تبدیل می‌شود، و در اندرونش زهر مار می‌گردد.  ۱۵ دولت را فرو برده است و آن را قی خواهد کرد، و خدا آن را از شکمش بیرون خواهد نمود.  ۱۶ او زهر مارها را خواهد مکید، و زبان افعی او را خواهد کشت.  ۱۷ بر رودخانه‌ها نظر نخواهند کرد، بر نهرها و جویهای شهد و شیر.  ۱۸ ثمره زحمت خود را رد کرده، آن را فرو نخواهد برد، و برحسب دولتی که کسب کرده است، شادی نخواهد نمود.  ۱۹ زیرا فقیران را زبون ساخته و ترک کرده است. پس خانه‌ای را که دزدیده است، بنا نخواهد کرد.   ۲۰ «زیرا که در حرص خود قناعت را ندانست. پس از نفایس خود، چیزی استرداد نخواهد کرد.  ۲۱ چیزی نمانده است که نخورده باشد. پس برخورداری او دوام نخواهد داشت.  ۲۲ هنگامی که دولت او بی نهایت گردد، در تنگی گرفتار می‌شود، و دست همه ذلیلان بر او استیلا خواهد یافت.  ۲۳ در وقتی که شکم خود را پر می‌کند، خدا حدّت خشم خود را بر او خواهد فرستاد، و حینی که می‌خورد آن را بر او خواهد بارانید.  ۲۴ از اسلحه آهنین خواهد گریخت و کمان برنجین، او را خواهد سُفت.  ۲۵ آن را می‌کشد و از جسدش بیرون می‌آید، و پیکانِ برّاق از زهره‌اش در می‌رود و ترسها بر او استیلا می‌یابد.  ۲۶ تمامی تاریکی برای ذخایر او نگاه داشته شده است. و آتش ندمیده آنها را خواهد سوزانید، و آنچه را که در چادرش باقی است، خواهد خورد.  ۲۷ آسمانها عصیانش را مکشوف خواهد ساخت، و زمین به ضدّ او خواهد برخاست.  ۲۸ محصول خانه‌اش زایل خواهد شد، و در روز غضب او نابود خواهد گشت.  ۲۹ این است نصیب مرد شریر از خدا و میراث مقدّر او از قادر مطلق.»