برگزیدگان

اگرچه اکثر بخش‌های کتاب‌مقدّس، به‌ویژه کتاب پیدایش، می‌بایست با معنای تحت اللفظی برداشت و همان‌طور که نگاشته شده، آن را باور داشت؛ عبارات خاصی در کتاب‌مقدّس وجود دارد که نیاز است که برای آشکار کردن معنی پنهان آنها به بخش‌های دیگر کتاب‌مقدّس نگاهی بندازیم. پیدا کردن این عبارات کلیدی می‌تواند به ما کمک کند که آموزه‌ی گناه نخستین را واضح‌تر درک کنید.

تفسیری که غالباً از گناه نخستین می‌شود، خوردن یک میوه واقعی از درختی به نام درخت دانش توسط آدم و حوا می‌باشد. اما بر اساس چارچوب پیدایش و آنچه که در سراسر کتاب‌مقدّس نوشته شده است،گناه نخستین رابطه‌ی جنسی بین حوا و مار بود، که منجر به دنیا آمدن قائن می‌شود. خواندن این موضوع ممکن است برای شما تعجب‌آور باشد، اما اجازه دهید به برخی از عبارات کلیدی در متون کتاب‌مقدّس، آموزه تاریخی یهودیت و کلیسا، نگاهی بیندازیم. و همچنین قدرت قضاوت انسان که خداوند در او قرار داده، تا نشان دهد که آیات به این تفسیر از گناه نخستین اشاره دارند. لطفاً این جزوه را تا به پایان بخوانید تا متن کاملی که در حال تدریس آن می‌باشم را درک کنید.

کلیدهای کتاب‌مقدّس به سوی حقیقت

درباره کلیدهای نهفته‌ای که راجع به حبوط صحبت می‌کنند، کمی تفکر کنید:

1. پیدایش 15:3 گفته شده که مار دارای ذریت بوده. ذریت او که بوده؟
2. پیدایش 7:3 به‌جای پوشاندن دهانشان آنها برهنگی‌شان را پوشاندند. چرا برهنگی‌شان را پوشاندند، اگر صرفا یک میوه خورده بودند؟ آنها بخش‌هایی از بدنشان را پوشاندند که با آن مرتکب گناه شده بودند.
3. امثال 20:30 و غزل غزل‌ها 16:4 از کلمه‌ی خوردن برای توصیف رابطه‌ی جنسی استفاده می‌کند.
4. پیدایش 8:4 عداوتی بین ذریت مار قائن و ذریت زن هابیل وجود داشت.
5. پیدایش 20:3 چرا حوا مادر جمیع زندگان نامیده می‌شود و آدم پدر جمیع زندگان خوانده نمی‌شود.
6. پیدایش 1:5 تا 3:5 چرا اسم قائن هیچ‌وقت در شجره‌نامه‌ی آدم ذکر نشده است؟ با این وجود چرا کتاب پیدایش مسیر قائن را جدا از مسیر آدم نگه می‌دارد.؟
7. پیدایش 3:5 چرا آدم می‌گوید که شیث و هابیل به مانند او می‌باشند و درباره قائن چنین چیزی نمی‌گوید؟
8. پیدایش 16:3 چرا بخشی از نفرین به درد زایمان پرداخته است، اگر گناه تنها خوردن یک میوه بود؟ آیا ممکن است درد زایمان نشان دهنده‌ی مجازاتی مشابه با گناهی باشد، که رخ داده است؟
9. اول یوحنا 12:3 می‌گوید که قائن از آن شریر بود، درست به‌همان صورتی که در شجره‌ نامه ذکر می‌شود. درنسخه‌ی اصلی یونانی از عبارت «پسر» استفاده نشده، بلکه به سادگی از عبارت هالی از متات از لاوی استفاده شده است.
10. در دوم قرنتیان 11: 1– 3 پولس گناه اوّلیه را با زن عقد کرده‌ای که با ارتباط داشتن با یک مرد دیگر، به نامزد خود خیانت می‌کند، مقایسه می‌کند.
11. متی 24:13 تا متی 30:13 و 36:13 تا آیه 43 می‌گوید که کرکاس در زمین پاشیده شده بود، زمین همان جهان می‌باشد و کرکاس فرزندان شریر می‌باشند.
12. یوحنا 31:8 تا 47:8 عیسی به فریسیان گفت که پدر آنها ابلیس می‌باشد. چرا جواب آنها این بود که ما از زنا به دنیا نیامده‌ایم؟
13. پیدایش 1:3 تا 5:3 وقتی مار با حوا صحبت کرد، حوا تعجب نکرد؛ چون این یک امر عادی به شمار می‌رفت. مار یک مار معمولی یا یک خزنده نبود. اسم مار نشان می‌دهد که او خردمند و فریبنده بود. او صحبت می‌کرد و بر روی دو پا راه می‌رفت.
14. یک زن می‌تواند از دو مرد مجزا در یک روز آبستن شود. این پدیده چندقلوهایی از پدرهای مجزا (هتروپترنال سوپرفکاندیشن) نام دارد.
15. در پیدایش 15:3 الم و حمل زن افزون گردید. اگر قبلاً این آبستن شدن (توسط مار یا آدم) صورت نپذیرفته بود، پس چیزی برای افزون کردن وجود نداشت.
16. تکذیب: این تعلیم مبنایی برای تبعیض نژادی نمی‌باشد. تمام اقوام و نژادها از نوح و همسر او می‌آیند. هیچ نژاد دیگری که مستقیم به مار مرتبط باشد، وجود ندارد.

آموزه‌ای تاریخی؟

بنابراین سوالی که پیش می‌آید این است: آیا این نگرش به گناه نخستین، نگرش تازه‌ای می‌باشد یا در گذشته هم به آن ایمان داشته‌اند؟

بسیاری از عالمان یهود، قبل از مسیحیت از این نگرش نسبت به مار حمایت کرده‌اند که او از طریق رابطه جنسی با زن دارای ذریت می‌باشد. در سایت ویکی‌پدیا این‌گونه می‌خوانیم:

در رسوم یهودی، زبان شناسی، کتاب تفسیر تورات و ترجمه‌ی تارگوم سودو جاناتان گفته شده که آدم پدر قائن نبود. حوا فریفته شده و توسط سامایل یعنی مار یا شیطان در باغ عدن، زنا کرده است. تفسیر مسیحیان از عبارت «آن شریر» مورد اشاره در اوّل یوحنّا 10:3-12 برخی از مفسّرین، مانند طرطولیان را به این توافق رساند که، قائن پسر ابلیس بود.

این ترجمه تارگوم از اورشلیم است که دراصل عبری باستانی یا «ترجمه‌ی زنده» و مشابه ترجمه‌ی پیغام می‌باشد. ترجمه‌ی تارگوم تنها به معنای سطحی کتاب‌مقدّس نمی‌پردازد، بلکه معنای نهفته‌ی آن را نیز بیان می‌کند. اگرچه ما این شیوه‌ی ترجمه را تایید نمی‌کنیم. اما این ترجمه به ما کمک می‌کند که درک کنیم، یهودیان چه تفاسیری از کتاب‌مقدّس و گناه نخستین داشته‌اند.آنها درباره‌ی گناه نخستین می‌گویند:

“و آدم زن خود حوا را شناخت که به آن فرشته میل داشت و از او آبستن شد (قائن) و گفت من مردی از فرشته‌ی خدا حاصل نمودم. و دوقلوی قائن، هابیل را هم از آدم شوهرش آبستن شد.”

فرشته‌ای که آنها از آن صحبت می‌کنند، همان فرشته‌ی خداوند که در حضور شخصی خود خداست نمی‌باشد. بلکه فرشته‌ی سقوط کرده یعنی لوسیفر یا شیطان می‌باشد. شیطان در ظاهر مار وارد شد که قادر به ایستادن، راه رفتن، تکلم و ایجاد ارتباط با آدم و حوا بود، تا بتواند آنها را فریب داده و خود را وارد نژاد انسانی کند.

و حال کلیسای اولیه چطور؟ به جز رساله‌های الهامی پولس و یوحنّا که با آنها اشاره شد؟
پدر کلیسای اولیه‌ی طرطولیان در قرن سوم گفت: “از ابلیس حامله شده و پسری به دنیا آورد.”

در مورد پیدایش 1:4 چطور؟

حالا بیاییم یکی از اعتراضات اصلی بر این آموزه را بررسی کنیم. در پیدایش 1:4 می‌گوید: “و آدم، زن خود حوا را بشناخت و او حامله شده قائن را زایید و گفت مردی از یهوه حاصل نمودم.”

قبل از باز کردن این آیه و اینکه چطور به مار و ذریتش ربط پیدا می‌کند، نیاز داریم زمان‌های فعل عبری را بشناسیم. در این راستا من شما را به کتاب یادگیری افعال عبری درس سوم زمان‌های فعل توسط جف ای.بنر ارجاع می‌دهم. هر فعل عبری شامل زمان آن فعل نیز می‌باشد. در زبان انگلیسی یک فعل می‌تواند سه زمان گذشته، حال و آینده داشته باشد. به عنوان مثال: “تو درخت را بریدی. (گذشته) تو در حال بریدن درخت هستی. (حال) تو درخت را خواهی برید. (آینده)”

زبان عبری کتاب‌مقدّس تنها دو زمان دارد:
1) کامل
2) ناقص

در زبان انگلیسی سه زمان فعل به زمان وقوع آن فعل اشاره دارد. در صورتی که زمان‌های عبری کتاب‌مقدّس به اتفاق اشاره می‌کند. زمان کامل، یک عمل تمام شده و زمان ناقص، یک عمل ناتمام می‌باشد.

با چیزهایی که گفته شد، می‌خواهم با دقت بیشتری به پیدایش 1:4 نگاه کنیم. در این راستا ببینیم مفسر کتاب‌مقدّس جان گیل چه می‌گوید: “و آدم، حوا همسرش را شناخت…” جارچی این کلمه را «شناخته بود» تفسیر می‌کند. حتی قبل از آن که مرتکب گناه شوند و از باغ بیرون شوند، نویسندگان دیگر یهودی نیز موافق این تفسیر می‌باشند. عمل «شناختن» همسرش حوا، در زمان گذشته انجام شده است. حال با دقت بیشتری بررسی می‌کنیم. بیایید به ترجمه‌ی مکانیکی عبری نگاهی بکنیم، که به لحاظ خوانایی در انگلیسی لحاظ نمی‌شود.

و ~ او انسان ~ شناخته‌بود ~ حوّا ~ زن (زنده) ~ او ~ آبستن خواهد شد ~ و او ~ خواهد آورد ~ قائن (اکتسابی) و ~ خواهد ~ گفت من ~ مردی از ~ یهوه (او هست) ~ آوردم.
زمان کامل در پیدایش 1:4 مستقیما قائن را به مار ربط نمی‌دهد، اما زمان کامل فعل برای شناختن (شناخته بود)، بین عمل آدم تا آبستن شدن قائن، فاصله ایجاد می‌کند.

از آنجایی که زبان عبری دارای نقطه گذاری در آیین نگارش خود نمی‌باشد، دو اندیشه توسط زمان‌های فعل از هم جدا می‌شوند. بنابراین می‌توانیم این‌گونه بگوییم: “و آدم زن خود حوا را شناخته بود و او حامله شد و پسری زایید…” بنابراین عمل شناختن زن، با عمل آبستن شدن حوا پسرش قائن دارای فاصله زمانی می‌باشد. از آنجایی که آنها در باغ مرتکب گناه شده بودند، یکدیگر را بعد از عملی که بین حوا و مار رخ داده بود، می‌شناختند. برای تحکیم این آموزه، بیایید به پیدایش 17:4 و 25:4 نگاه کنیم.

«و قائن زوجه‌ی خود را شناخت. پس حامله شده خنوخ را زایید. او شهری بنا کرد و نام شهر را به اسم پسر خود خنوخ نهاد.»

«پس آدم بار دیگر زن خود را شناخت و او پسری بزاد و او را شیث نام نهاد زیرا گفت خدا نسلی دیگر به من قرار داد به عوض هابیل که قائن او را کشت.»

این دو آیه دارای الگوی مشابه با پیدایش 1:4 می‌باشند. اما بیایید آنها را در ترجمه مکانیکی بررسی کنیم.

و ~ او~ خواهد ~ شناخت ~ قائن (اکتسابی) در زن ~ او و ~ او ~ خواهد شد ~ آبستن ~ و ~ او~ خواهد ~ آورد ~ «خنوخ» و او ~ خواهد ~ ساخت ~ شهری و ~ خواهد ~ خواند نام ~ شهر مانند ~ نام پسر ~ او ~ خنوخ.

و ~ او ~ خواهد ~ شناخت انسان دوباره در زن ~ او و ~ او~ خواهد ~ آورد ~ پسر و ~ او ~ خواهد خواند نام ~ او را ~ شیث (کَفَل) داده. که او ~ به نزد من ~ الوهیم (قوّتها) «نسلی دیگر بجای» هِوِل (هیچ) داده. که او ~ کُشت ~ او را قائن.

هر دو کلمه در زمان ناقص به کار برده شده‌اند. بنابراین دو عمل را به یکدیگر مرتبط می‌سازند. اینکه قائن زن خود را شناخت، مستقیما به آبستن شدن وصل شده است. شناختن دوباره آدم و همسرش نیز، همچنین مستقیماً به آبستن شدن (پسردار شدن) وصل شده است.

همان‌طور که گفته شد در نگارش زبان عبری، نقطه گذاری وجود ندارد. بنابراین دو عمل مجزا، توسط دو زمان فعل مجزا متمایز می‌شوند. پیدایش 1:4 دارای دو زمان فعل متفاوت می‌باشد. بنابراین عمل شناخت حوا، مجزا از عملی می‌باشد که باعث شکل‌گیری قائن شد. اگرچه این مسئله، شکل‌گیری قائن را مستقیما به مار وصل نمی‌کند، اما زمان‌های فعل، بین عمل آدم و شکل‌گیری قائن، فاصله می‌گذارد. آدم به شکل‌گیری قائن ربطی پیدا نمی‌کند. این با مابقی بافت کتاب‌مقدّس که قبلاً بررسی کردیم، تطابق دارد.

بنابراین این انتقاد که پیدایش 1:4 نظریه ذریت مار بودن قائن را کاملا محکوم می‌کند نیز، مردود شناخته شده است. مقایسه بین پیدایش 1:4 با پیدایش 17:4 و 25:4 نشان می‌دهد که امری مجزا در پیدایش 1:4 رخ داده است. ارتباط مستقیمی بین زمان‌های فعل دو عمل وجود ندارد. آنها دو عمل مجزا می‌باشند، که توسط دو زمان مجزا متمایز شده‌اند.

مجازات زن

اگر مجازاتی را که حوا در پیدایش 16:3 دریافت نمود، بررسی کنید؛ در آن آبستن شدن و مراحل زایمان را خواهید دید.

«و به زن گفت الم و حمل تو را بسیار افزون گردانم. با الم فرزندان خواهی زایید و اشتیاق تو به شوهرت خواهد بود و او بر تو حکمرانی خواهد کرد.»

اگر گناه نخستین، تنها خوردن میوه از درخت ممنوعه بود، چرا خدا او را با زیاد کردن درد زایمان مجازات کرد؟ دوماً چرا داشتن اشتیاق به شوهرش برای او مجازات محسوب شد، مگر اینکه او به شخص دیگری اشتیاق داشت؟ در عهد عتیق این تفکر وجود دارد که مجازات باید در راستای جرم انجام شده، داده شود. از آنجا که حوّا با اجازه دادن به مار برای استفاده از بدنش، برای ایجاد یک نسل، مرتکب گناه شد، خدا نیز او را با افزایش درد در بارداری و زایمان مجازات نمود. بار دیگر بیان می‌کنم که اگر عمل آبستن شدن هنوز انجام نشده بود، چرا مجازات او افزایش درد در زایمان بود؟

مجازات مار

«خداوند خدا به مار گفت: چون که این کار کردی از جمیع بهایم و از همه حیوانات صحرا ملعون تر هستی. بر شکمت راه خواهی رفت و تمام ایام عمرت خاک خواهی خورد. و عداوت در میان تو و زن، و در میان ذریت تو و ذریت وی می‌گذارم، او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنه وی را خواهی کوبید.»

اجازه دهیم دانشمند پرآوازه‌ی کتاب‌مقدّس، آدام کلارک بخش اول لعنت را توضیح دهد: “مار، که گمان می‌کنم پست‌تر از تمامی حیوانات پست بوده و دارای یک جور رابطه و صمیمیّت با انسان بوده، بسیار تنزل درجه پیدا کرده و بصورت کامل از جامعه بشری اخراج شده و از قدرت تکلم محروم شد. پس خداوند خدا به مار گفت: چون که این کار کردی، از جمیع بهایم و از همه حیوانات صحرا ملعون تر هستی. بر شکمت راه خواهی رفت و تمام ایام عمرت خاک خواهی خورد. و دیگر ایستاده راه نخواهی رفت.”

این لعنت دارای دو وجه می‌باشد:
1) خود مار بصورت فیزیکی
2) ابلیس که از مار به عنوان وسیله استفاده کرد

عداوت بین زن و مار قرار گرفت و بعد عداوت بین نسل زن و نسل مار. البته این یک تاثیر آنی دارد، ولی دارای یک تاثیر نبوّتی هم هست. بلافاصله متوجه نسل زن می‌شویم (از آدم، شوهر به حق او) و عداوت مار، که با کشتن هابیل توسط قائن آشکار می‌شود. سرانجام این عداوت با مرگ و رستاخیز عیسی مسیح، به پایان می‌رسد.

نتیجه‌گیری

کلیدهای نهفته در کتاب‌مقدّس، تفسیر تاریخی یهودیان، زمان افعال در پیدایش 1:4 و قضاوت‌هایی که راجع به خانواده‌ی نخستین انجام گرفت، همه به یک نتیجه‌گیری اشاره دارند، اینکه خوردن از میوه‌ی درخت دانش یک استعاره بود. این موضوع اتفاقی نمی‌باشد. بلکه مکاشفه‌‌ای می‌باشد، از چیزی که آنها در حقیقت از درخت دانش خوردند. مار تحت نفوذ شیطان، حوا را فریفته و رابطه جنسی برقرار کرده، که حاصل آن شکل‌گیری قائن است. کمی بعد در همان روز حوا با آدم رابطه برقرار کرده، که منجر به شکل‌گیری هابیل شد.

کتب را تفتیش کنید. کتاب‌مقدّس مهم‌ترین و با صلاحیت‌ترین سندی است که می‌توان به آن اتکا کرد، و روح‌القدس که ما را به جمیع راستی‌ها هدایت کند. همان‌طور که به این مطالب نوشته شده می‌اندیشید، از شما می‌خواهم که آنها را در کتاب‌مقدّس تفتیش کنید و دعا کنید که خدا شما را در درک آن یاری کند.